Skończyłam pierwszą rzecz, którą będzie widać. Kilka poprawek jeszcze będzie pewnie trzeba zrobić, ale ogólnie spódnica jest gotowa. Trzeba było też wypróbować jak się w tym chodzi i powiem Wam, że i fajnie i nie. Po pierwsze to jest ciężkie. W XIX wieku bardzo możliwe, że spódnice były nieco lżejsze, bo były z jedwabiu, a moja jest bawełniana, ale z drugiej strony fiszbiny miały stalowe. Ciężko też tym"sterować". Na wysokości dłoni zazwyczaj jest w halce fiszbin, za który sie łapie by manewrować suknią, co nie zmienia faktu, że jest to nieco trudne. Może przez brak wprawy- dziewczyny wtedy jednak dłużej się tego uczyły. Trzeba w takiej krynolinie też bardzo ostrożnie i wolno chodzić, bo gwałtowniejszy obrót zarzuca na boki. No i trzeba się skupić właśnie na bokach spódnicy, by czegoś nie potrącić i nie zrzucić. Jak patrzę na tę scenę Atlanta bazar , to czy to Clark Vivien czy też Rhett Scarlett musiał bardzo mocno trzymać, żeby te spódnice ich oboje nie wywróciły przy obrocie. Siada się łatwo i wtedy spódnica ładnie się układa, ale nie dziwię się, że pufy do siadania były wynalazkiem tamtych czasów i mody. Poręcze krzesła nieco jednak przeszkadzały.
No ale za to jak się wygląda :-)
Pierwsze fotki to kilka szczegółów - przyszywanie koronki, tiulowej falbanki i sutaszowego sznurka dla ozdoby, a potem studium poruszania się :-)
Spódnica jest bawełniana, pasek aksamitny, falbanka z tiulu, koronka z bawełny, od spodu, ok. 20 cm od dołu jest przyszyta jeszcze mocno marszczona falbana, aby lepiej się to układało. Zapięcie paska na haftki, z przodu, z małym rozcięciem wzdłuż jednego ze szwów.
Główne szwy wykonane na maszynie. Koronka, falbanki, falbanka pod spodem, aksamitny pasek, kwiatek do jego ozdoby to szycie ręczne.
Oto moja wersja rózi i nózi ;-) Pończocha z dzianiny bawełnianej, cięta ze skosu, długość nieco powyżej kolana, górna część pończochy obszyta tasiemką bawełnianą, aby się nie rozciagnęła za bardzo i nie spadła w najmniej odpowiednim momencie, bo to niezły skandal by był :-) Cięcie ze skosu powoduje, że pończocha jest nieco rozciagliwa i dzięki temu lepiej się układa, najważniejsze zaś w tym jest aby dobrze leżała wokół kostki.
Podwiązka z haftem, haft supełkowy i margarytkowy - wełną, dodatkowo ozdobiony koralikami i wstążeczką, na kanwie bawełnianej. Część podwiązki jest z gumy. Guma z kauczuku naturalnego (teraz jest też syntetyczny) znana była już w XVIII wieku, początkowo sprowadzano ją głównie z Brazylii, a od II połowy XIX wieku drzewka kauczukowe zaczęto hodować także w Europie. Moja podwiązka jest z gumy z pasmanterii :-), ale jak ktoś poszuka to znajdzie i gumę z kauczuku. Jedyny problem jest taki, że sprzedaje się ją na kartony po parenaście kilo. Takie kauczukowe podwiązki można było zrobić tak jak ja czyli część haftowana -nierozciągliwa i bez gumy oraz doszyta część z gumy obszyta jakimś materiałem. Często jednak z płaskiego kawałka kauczuku wycinano kółko i zakładano je po prostu na nogę.
Przy okazji widać jak flesz uwydatnił jakieś jasne farfocle na dywanie - przyrzekam, że dywan jest odkurzony i farfocli na nim nie widać.
Jeśli wierzyć napisowi na opakowaniu to w pudełku jest sto szpilek, zużyłam pięć opakowań, a więc po pięciuset wkłuciach (w tym około setce w palce) osiągnęłam taki mniej więcej efekt:
Teraz trudniejsze zadanie-przyszycie przyszpilonych koronek i odnalezienie w fałdach tych pięciuset szpilek :-)
Halka wychodzi na razie spod spodu, bo spódnica nie jest jeszcze na pasku.
Suknia na krynolinie zaczyna przypominać suknię na krynolinie. Po drobnej załamce pt:"nieniedamradynieumiemszyćtowszystkojestbezsensu", doszłam do wniosku, że:"co? ja nie uszyję?". I tym sposobem mamy pierwszą spódnicę. Zrobiona została z sześciu klinów. Jeden z tyłu - pół okrągły na dole z małym trenem, po dwa trapezowate na każdym z boków oraz jeden przedni prostokąt. Klin tylny jest u góry całkowicie zmarszczony do paska, boczne będą pomarszczone lekko, a przedni prawie wcale. A wszystko to po to aby osiągnąć efekt płaskiego przodu i wybrzuszonego tyłu. Jeszcze trochę pracy zostało, ale na razie, to co widać podoba mi się.
A na fotkach po kolei:
kliny przyłożone do spódnicy i zatknięte za krynolinę
jeden z bocznych klinów
zszyte kliny, spięte pod paskiem szpilkami , założone przez właścicielkę w celu podcięcia i wyrównania dołu
Dzień Dobry wszystkim po urlopie :-) Dwa tygodnie minęły, wracam więc pełna sił i nowych pomysłów.
Jednym z nich jest możliwość obejrzenia prewystawy :-)
Nie mieściłam się już i ja i moje dzieła w pokoju. Akurat skończyła się jedna wystawa i zwolniło się miejsce, więc tam przeniesiony został cały ten krawiecki kram. W związku z tym ogłaszam wszem i wobec pierwszą na świecie i jedyną możliwość obejrzenia muzealnej wystawy w trakcie jej tworzenia.
Tutaj widok na gotowe rzeczy, na przeciwko stoi maszyna, stos tkanin i inne akcesoria krawieckie oraz ja a wszystko do obejrzenia na Zamku Piastowskim w Gliwicach, od środy do piątku w godzinach otwarcia muzeum .
A poniżej najnowszy wyrób - fartuszek gdyby Jaśnie Pani chciała iść do kuchni, wzór z gazety La Modee Ilustree z 1884 roku.
Jako, że przejęłam się lekturą książki fragmenty tutaj o XIX wiecznych metodach oszczędzania i gospodarowania, cały fartuszek został uszyty z resztek, jakie zostały po innych rzeczach, oraz z tkanin pozostałych po wcześniejszych muzealnych wystawach. Również w ramach oszczędności jest mniej marszczony i mniej zdobiony niż ten ze wzoru. Fartuch był przewiązywany w pasie, a góra była przyczepiana szpilkami do bluzki.
